Pouloeuff Publieks Award juli 2019

Op een strakblauwe, zonnige dag aan de kust van Maine (Amerika), trof ik bij de wandeling van de parkeerplaats naar het strand een zeer dichte, lokale mist aan. Eenmaal bij de opgang van het zand gekomen, was ik onderdeel geworden van een bijzonder tafereel waarin de mist als een grote wolk de mensen omringde en voor een vervreemdend landschap zorgde. Gedesoriënteerd besloot ik met mijn camera het wolkenlandschap te betreden en de lokale strandgangers te portretteren, terwijl ze onverstoorbaar door gingen met hun stranddag.
 
Portret van Jack en Maureen, uit de analoge fotoserie ‘Zeevlam’, waarin een mistig landschap en het menselijk portret worden gecombineerd tot wonderlijke, autonome beelden achter plexiglas.

Ik heb altijd al een grote fascinatie gehad voor alledaagse gebruiksobjecten: een vork, naaimachine, stoel, noem het maar op. Objecten waar de meesten puur en alleen naar kijken als iets functioneels.

Doordat het gebruiksvoorwerpen zijn, wordt er vaak niet aandachtig naar de vormgeving gekeken.
Met mijn afstudeerwerk (Ode aan het object) wilde ik deze alledaagse gebruiksobjecten in een andere context plaatsen waardoor de functionaliteit verdwijnt en de aandacht gaat naar de esthetische schoonheid van deze objecten.

Mijn doel is om de schoonheid van alledaagse objecten te kunnen bewonderen en even stil te staan bij hetgeen wat we hebben.

Gister, nee daarvoor nog
Toen jij nog was
en ik ook

Dit werk is een weefwerk waarin tekst vervaagt. Van dichtbij zijn de woorden nauwelijks leesbaar, maar neem een stap terug en de tekst verschijnt. Een onaffe zin die vragen oproept over een tijd dat de ander nog was. Wat is er gebeurd? Een aanzet tot een verhaal of slechts een losse gedachte. De losse draden onderaan het werk versterken de onzekerheid van het moment. Rafelen de draden af of is het een mogelijkheid om door te weven?