Van jongs af aan is het kijken naar wolken voor Van Vliet een manier geweest om haar gedachtes de vrije loop te laten en weg te dromen. Zoals wolken uit elkaar kunnen drijven, ontrafelen de weefwerken zich in Van Vliets werk. De woorden die in de weefwerken zijn verwerkt zijn daardoor soms moeilijk leesbaar, waardoor hun betekenis soms ongewis blijft. Van Vliet omschrijft zichzelf als schilder, maar dit betekent niet dat ze het medium als vanzelfsprekend beschouwt, of alleen schilderijen maakt. Integendeel. Waar ze eerst begon met een meer driedimensionale benadering van de schilderkunst, is ze daarna het schilderij gaan ontleden tot pigment en doek. Hierna was het een kleine stap om haar doeken daadwerkelijk zelf te gaan weven. Naast de verbinding tussen schilder- en weefkunst, komen in haar werk ook afbeelding en tekst samen. In haar teksten zoekt ze een dubbelzinnigheid, een openheid voor interpretatie. Ze hoopt dat mensen zichzelf kunnen herkennen in haar werk en hun eigen emoties of gedachten kunnen verbinden aan hetgeen ze zien.
Rachel van Vliet studeerde in 2018 af aan de Hogeschool voor de Kunsten Utrecht en ontving het Dooyewaard Stipendium voor 2018-2019. In 2018 werd zij ook genomineerd voor de Jan Zumbrink Prijs.