Pouloeuff Publieks Award oktober 2016

Bart Eysink Smeets kwam er achter dat 30 x 30 cm de meest voorkomende standaardmaat is in de (centimeters gebruikende) wereld. Alles blijkt (of lijkt) op elkaar afgestemd te zijn en de wereld lijkt uit handige bouwstenen te bestaan. De (enigszins neurotische) behoefte om dingen te rangschikken lijkt opeens bevredigbaar. Wanneer je spullen op deze maat categoriseert krijg je een dwarsdoorsnede van de fysieke wereld. Een categorisering waarin de functie vervalt en de vorm overblijft.

In haar werk gebruikt Rosanne Boers momenten uit haar leven. Vaak zijn dat kiekjes die zij onderweg neemt. Zij zoekt het landschap in de foto en hier heeft zij gebruik gemaakt van verf op foto, een fijne manier om een herinnering her te beleven en er een nieuw moment van te creëren. Niet zo lang geleden heeft zij besloten om haar werk geen sturende titel meer te geven. De dag als titel zegt meer dan genoeg.

Coat(ing): "Ieder mens heeft een passende jas nodig om zich te beschermen en om zich te tonen naar de buitenwereld." De gefotografeerde mensen zijn een omlijning van een innerlijke 'chaos'. Van buiten lijkt de mens een gestructureerd wezen, of zelfs een gestructureerd stukje biologie, perfect afgestemd op onze omgeving. Onze innerlijke wereld is echter nog een mysterie en voor ons dus moeilijk in een hokje te plaatsen. Hier komt een spanning uit voort waarin de mens zich moet zien te bewegen.

Het geometrische kader van 30 bij 30 cm, binnen de context van facebook of een website, is niet bevredigend voor Chantall Heerink als mens. Evenmin de rechthoekige dominantie omtrent alle digitale middelen die wij in ons bezit hebben.  Tijdens haar project Fill The Room onderzocht zij de rol van de menselijke vorm in het digitale domein. Een maand lang ging zij de confrontatie aan met de digitale ruimte. Op welke manieren kan de menselijke vorm zich binnen geometrische kaders manifesteren?

'Folded Box' is een doek dat komt uit een serie werken waarop origamifiguren zijn afgebeeld. Origami past naar de mening van Hilberink binnen haar zoektocht naar waar figuratie ophoudt en abstractie begint en andersom, omdat er binnen de origamikunst driedimensionale, herkenbare figuren ontstaan uit een tweedimensionaal, abstract vlak. Wanneer het papier gevouwen wordt, ontstaan er, naarmate de vorm duidelijker wordt, steeds meer geometrische vlakken. Deze abstracte vlakken samen vormen een figuratief beeld. Alle geschilderde vlakken heeft zij weergegeven in krachtig gezette streken, waardoor voor de kijker precies te zien is hoe het doek is opgebouwd en welke handelingen zij heeft uitgevoerd.

Toen Jason Page verhuisde naar Europa wist hij niet wat 30 centimeters was, omdat het Amerikaanse meetsysteem, in tegenstelling tot het metrieke stelsel, onlogisch is. Wanneer je hem vraagt wat 12 inches is, dan kan hij je dat laten zien. Maar met 30 centimeters is dat niet het geval. 30 centimeters = 12 inches. Voor dit werk heeft hij landgenoten in de Verenigde Staten de opdracht gegeven om vierkanten van 30 x 30 centimeter te tekenen om zijn eerste verwarring met het metrieke stelsel te testen.

Voor het 30 x 30 - werk heeft Marie Reintjes de Polaroidfoto’s uit de fotoalbums van haar ouders gebruikt. Dit type fotografie heeft zij nog niet eerder als bron gebruikt in haar werk, maar past er goed bij. Polaroid-fotografie heeft namelijk in zijn techniek het spontane karakter en de luchtigheid besloten liggen die zij belangrijk vindt. Op de foto is de tamme kraai van haar vader te zien.

Voor het project 30 x 30 presenteert Janina Schipper een werk dat bestaat uit 14 vlakken die samen een sculptuur vormen. In het midden van die vlakken is een vierkant afgebeeld die steeds kleiner wordt. Op deze manier wil zij de verhouding tussen de afgebeelde vorm en het omliggende kader onderzoeken.

'Alles hat ein Ende nur die Wurst hat Zwei' bevat twee universele formules. Een grote hoeveelheid producten en objecten in ons dagelijks leven bestaat uit de afmetingen 30 x 30 cm, maar de hele levenscyclus van de meeste dingen is meestal van korte duur. Alles heeft een einde, alleen een worst heeft er twee.

De panelen die Dorian Temming (1989) maakt, zijn suggesties van ruimtes waarin zij sculpturen plaatst. De plek van de lijnen bepaalt hoe de ruimte vorm krijgt. Door de drie panelen verticaal te hangen ontstond er een nieuw lijnen spel en de suggestie van nieuwe ruimte. Het project '30 x 30 cm' gaf haar de aanzet om deze op zichzelf staande panelen samen te brengen. Het is niet meer één paneel op zich, nu ze eenmaal samen zijn kunnen ze niet meer zonder elkaar. Er is een totaal nieuw beeld ontstaan.

Voor Atelier Tenk was het een uitdaging om een reeks te maken van schilderijen van 30 x 30 centimeter. Zij hopen met hun schilderingen het verbeeldingsvlak van die 30 centimeter te vergroten. Zodat men er in kan duiken en de vlakken en ruimtes gaat volgen en onderzoeken, waardoor de standaard maat van 30 centimeter vergeten wordt.