Pouloeuff Publieks Award mei 2019

Het tentoongestelde werk vormt een installatie waarbij Maureen Jonker speelt in het gebied tussen fotografie, schilderkunst en installaties. Door deze disciplines door elkaar te gebruiken en uit hun context te halen, komen tweedimensionale en driedimensionale elementen samen.
In de foto’s wordt het menselijk lichaam ingezet als een laag van realiteit. Daarnaast worden de gekleurde vormen (objecten) gepresenteerd die terug te zien zijn in de foto’s. Deze staan daar om de suggestie te wekken dat het werk in scène is gezet en daadwerkelijk heeft plaatsgevonden. Zonder digitale manipulatie van bijvoorbeeld Photoshop, maar met materiaal zoals verf en licht, ontstaat er een sterke vervreemding in het werk.

De sculpturen van Jelmer Konjo zijn speels en kleurrijk en omarmen de naïviteit. De werken lijken misschien luchtig of oppervlakkig, maar ze gaan vrijwel allemaal gepaard met diepere onderwerpen waarin een persoonlijk standpunt vertaald wordt tot beeld. De inspiratie komt onder andere uit speelobjecten en social media. Waar je in een museum nooit iets mag aanraken, nodigt hij zijn publiek juist uit om de interactie met zijn werken aan te gaan. Met zijn kunst wil hij mensen plezier laten beleven en met een andere blik, al is het maar voor even, naar hun leven te laten kijken. Het publiek uitnodigen om het werk aan te raken, mee te doen en speels te zijn. Neem niet alles te serieus; een naïeve, open blik kan soms erg verruimend zijn.

Maquettes en schaalmodellen hebben een centrale rol in de fotografie en videobeelden van Bart Lunenburg. Het is een conceptueel onderzoek naar de verbeelding van architectuur en ander driedimensionale vormen op een plat vlak.  Lunenburg vindt het interessant hoe je met fotografie kunt spelen met de proportie en schaal van een gebouw. Met zijn fotografie wil hij de kijker handvatten bieden om beter te leren kijken naar de vormentaal en typologie van onze directe gebouwde omgeving. Ook pakt hij specifiekere vraagstukken aan: Wat is de rol en betekenis van het raam in de architectuur? De platheid van het raam in contrast met de driedimensionale wereld die wordt afgesloten en tegelijkertijd wordt getoond en licht binnenlaat, vormt een interessant narratief. Zijn projecten resulteren in verrassende en wonderlijke foto’s en sculpturen die surrealistisch aan doen.

De fotografiebeelden van Anne Nobels balanceren op de grens van realiteit en fictie, met een poëtisch randje en zichtbare kwetsbaarheid.  Het thema kwetsbaarheid loopt als een rode draad door haar werk. Kwetsbaarheid wordt vaak gezien als iets negatiefs, als iets dat vermeden moet worden, maar dit is juist wat ons mens maakt en het leven waardevol. In zacht licht geeft zij deze kwetsbaarheid weer in haar fotografie. Bij deze kwetsbaarheid hoort vaak ook vergankelijkheid. In het werk zien we verweerde, leegstaande ruimtes. Ze maken ons nieuwsgierig naar de verhalen achter de scheef hangende deuren, doorbogen en vermoeide daken.
Wanneer dan het licht even naar binnen schijnt, lijkt de warmte uit een ver verleden weer zichtbaar. Een vluchtig moment voor de eeuwigheid gevangen in een foto.