Pouloeuff Publieks Award december 2018

Licht, met daarmee haar vluchtige schaduw en vergankelijkheid, voelt voor Iris Janssen als de ultieme visualisatie van tijd. Haar werk is een ode aan het fotoalbum, als reactie op het digitale tijdperk, waarin de hoeveelheid foto’s in sneltreinvaart toeneemt terwijl de waarde ervan daalt. Maar waarbij fotoalbums bestaan om foto’s te bewaren, maakt Iris Janssen foto’s die langzaam verdwijnen wanneer er licht bijkomt. Pas wanneer alle foto’s zijn verdwenen is het werk af. Want wat overblijft is de herinnering.


In het werk van Jacqueline Cuperus staat haar fascinatie voor licht, en met name de vervorming ervan centraal. Dat daarbij niet meteen duidelijk is hoe die vervorming ontstaat, maakt het naar haar mening interessant om waar te nemen. Het beeld dat te zien is laat veel ruimte over voor interpretatie. De toeschouwer is niet alleen op deze manier een actief onderdeel van het werk, de positie die de kijker aanneemt heeft direct invloed op de ervaring van het werk. Door op een andere plek te gaan staan verandert het beeld van kleur. Deze fascinerende wisselwerking tussen kleur, licht en de toeschouwer zorgt voor een bijzondere belevenis.

Sander Hagelaar is gefascineerd door natuurlijke verschijnselen die verrassen in hun bewegelijkheid. Zijn installaties zijn een samenwerking met natuurlijke elementen, zoals licht, lucht en zwaartekracht. Denk aan de reflectie van de zon op een wateroppervlak. Deze momenten zijn gekenmerkt door hun vluchtigheid en raken in de natuur snel verloren. Met het nabootsen van de optische kwaliteiten probeert Hagelaar ze te vangen in zijn werk 180 places. Het werk bestaat uit glaslamellen die bewegen en door hun spiegelende eigenschap subtiele hints geven naar kabbelend water of een spel van zonlicht in de ruimte. Deze ervaring in de natuur roept rust en verwondering op. Dit werk creëert hetzelfde gevoel

In de serie ‘Zwischen’ is licht een belangrijk middel om meerdere perspectieven zichtbaar te maken. De basisfoto’s zijn gemaakt in een oude legerkazerne in Duitsland die nu dienst doet als vrijplaats voor kunstenaars. De dualiteit van deze plek vormde de start van de foto’s. In de werken wordt de ruimte benaderd als een dynamisch gegeven waarin licht de perceptie van de ruimte transformeert.

Rise is geïnspireerd door de behoefte om vast te houden aan herinneringen. Jule Cats heeft dit thema gekoppeld aan de woningsloop binnen Nederlandse steden. Ze is de afgelopen jaren woonachtig geweest in huizen die op de nominatie stonden voor afbraak, waardoor ze ervoer hoe het is om gedwongen te verhuizen en herinneringen achter te moeten laten. In het werk Rise is hoop en een nieuwe start het uitgangspunt. De combinatie beton en polyester zorgt voor een kenmerkende esthetiek die doet denken aan een soort onderwaterwereld. Het materiaal is verder van belang doordat het beton afkomstig is van gesloopte huizen. En zo herinneringen met zich mee draagt.