Pouloeuff Publieks Award februari 2018

Deze ongewone stoelen combineren een onverwacht gebruik van materialen met een zoektocht naar het fysieke postuur. “Waarom verbergen we altijd de naden en verbindingen in design?” vroeg Agnieszka Mazur zich af. Ze besloot alternatieven te onderzoeken, door het gebruik van metalen staven en lijm waarbij ze haar eigen lichaam als gids gebruikte. Met haar project “Body of Construction” wilde ze de verbindingen overduidelijk zichtbaar maken. Vanuit deze focus is ze uiteindelijk meubelstukken gaan maken die de natuurlijke positie van het lichaam nabootsen. Zorgen de zichtbare verbindingen ervoor dat we ons meer zeker voelen over de constructie? Of zorgt dit ervoor dat we de veiligheid ervan in twijfel trekken?

In de vlees industrie worden koeienmagen beschouwd als afval. Voor Billie van Katwijk zijn de rijke organische texturen van deze dierlijke ingewanden een fascinerend materiaal. Ieder van de vier verschillende magen van de koe hebben verschillinde structuren gevormd door hun functie. Sommige zijn als een kronkelend landschap, anderen bijna als een reptielenhuid. Door een arbeidsintensieve manier van looien kreeg zij het voor elkaar om er verschillende leersoorten van te maken. Ieder met een eigen uitstraling. Gevormd tot handtassen laat het werk “Ventri” zien hoe de overblijfselen van een slachthuis luxe design zijn worden.

Het werk van Clémentine Schmidt is geïnspireerd door het idee dat het onderscheid tussen virtualiteit en werkelijkheid bijna niet meer gemaakt kan worden. Het woord ‘virtueel’ lijkt iets immaterieels aan te duiden en er wordt vaak gedacht dat dit het tegenovergestelde is van de tastbare echte wereld. Schmidt stelt dat virtueel als een toevoeging of voortzetting van de realiteit kan worden gezien. Om grip te krijgen op dit idee, is ze begonnen met het winden van draad rond verschillende delen van iconisch objecten. Ze ging door tot geleidelijk de echte delen verwijderd konden worden. Een set van nieuwe objecten bleef over. Deze volgen de contouren van de originele vorm maar missen de inhoud. Ze zijn aanwezig en niet aanwezig op hetzelfde moment.

Deze keramieken schepsels zijn Doeke van Nuil’s visualisatie van zijn poging om ze te creëren. Toen hij verder ging van de BA illustratie naar de MA in Contextueel design, merkte Van Nuil een significant verschil tussen de twee disciplines. Design heeft de neiging om mensen te leiden naar een helder en afgewerkt begrip van succes. Maar wie heeft ooit succes behaald zonder eerst te falen? Het werken met keramiek gaf hem een nieuwe naïviteit en dit creëerde ruimte voor teleurstelling, maar ook voor doorbraak. “How to overcome the fear of failure” demonstreert wat het mensen kan opleveren als ze zich falende pogingen toestaan en dient als inspiratie om iets nieuws te proberen zonder angst.

Eten en seks zijn verassend vergelijkbaar. Beide zijn primaire dierlijke instincten die het genotscentrum van het brein stimuleren, dat hierbij endorfine produceert. Maar Westerse etiquette onderdrukken deze instincten. Het dicteert hoe wij met ons eten omgaan en de interactie die we hebben met anderen aan tafel. Roxanne Brennen nodigt ons met Dining Toys uit om onze controle te verliezen en het eten weer net zo speels en avontuurlijk te maken als seks. Deze set, geïnspireerd door seksualiteit, helpt ons om de smaken, geuren, texturen en geluiden van voedsel te herontdekken.

Draagt de hoed jou of draag jij de hoed? Julian Chien-Yi Lim vraagt zich dit af in zijn werk Alter Ego: een collectie van transformeerbare hoeden die niet alleen op het hoofd gedragen kunnen worden, maar over het gehele lichaam. Het traditionele concept van de hoed wordt hierbij geherdefinieerd. Grove ritsen scheiden het soepele zwarte vilt, dit geeft de vrijheid om de vormen te deconstrueren. Uit deze toegesneden chaos ontstaan nieuwe mogelijkheden. De accessoires kunnen eindeloos aangepast worden aan jouw persoonlijke stijl, gebruikt om je lichaam te versieren of zelfs je innerlijk.

Hoe stimuleer je kinderen om een instrument te gaan spelen zonder hun enthousiasme weg te nemen? “Prinstument” is een 3D geprint speeltje dat focust op het plezier van muziek maken. Vijventwintig verschillende modulen geven kinderen de vrijheid om hun eigen fluit of shaker te creëren en aan te passen aan hun eigen vaardigheden en vorderingen. Een fluit met één gat kan uitgebreid worden naar een groter en meer complex instrument die nieuwe geluiden kan produceren met elke module die wordt toegevoegd.

Na 100 jaar van Britse kolonisatie behoort Hong Kong vanaf 1997 weer bij China. Het gevestigde ‘één land, twee systemen’ principe lijkt te verschuiven, met tekenen van censuur en geruchten over meer censuur in de toekomst. Yoko Wong Char-Kiu onderzoekt in “The White Book” wat in deze context de rol van informatiedesign is, wanneer informatie wordt verhinderd het publiek te bereiken. Het boek is haar antwoord op het publiceren als een daad van verzet in tijden van onderdrukking. De lege dummy fungeert als een wit canvas. Het krijgt betekenis door de afbeeldingen die erop worden geprojecteerd. Deze foto’s zijn een roep om actie, genomen uit het alledaagse leven. Subtiel en tijdelijke berichten zijn op beeld vastgelegd. Knipper en ze zijn weg. Of waren ze er ooit wel echt?