Pouloeuff Publieks Award december 2017

Geïnspireerd door sublieme landschappen maakt Vivian Ammerlaan werk onder de titel Waanplekken. Zij heeft het over het grootse, eeuwige landschap zoals de zee en gebergten. Een verlangen om deze natuur op te zoeken en vast te leggen. Maar foto’s zullen nooit kunnen verbeelden wat zij op dat moment voelde. Omdat naar haar mening de natuur niet met documentatie te vatten is, maakt zij gebruik van enscenering en manipulatie om beeld te geven aan haar gevoelens. Waanplekken 3 bestaat uit een compositie van twee foto’s, gemaakt in tabletop-setting. Het werk gaat over de hitte van de zon boven de extreme kou van de zee en hoe we beide uitersten ons niet kunnen voorstellen.

Deze lichtinstallatie is een reflectie op onze relaties en verwachtingen van technologie. En in dit specifieke geval; het digitale beeldscherm.
Digitale netwerken zouden ervoor moeten zorgen dat wij nu meer met ons medemens in verbinding staan dan ooit te voren, maar eenzaamheid is anno 2017 nog altijd een veel besproken onderwerp. Nu elektronische beeldschermen en projecties steeds meer naar de openbare ruimtes op 
straat verplaatsten, vervangen deze ook de publieke functies en programmering van het
 publieke domein. Adin Basoe gaat op zoek naar de wisselwerking tussen het digitale en het fysieke. Het weten dat er iemand aan de andere kant van het scherm zit kan al voldoende zijn om bewust te worden van een andere sociale omgeving als waarin jezelf zit. Deze bewustwording kan op zichzelf een sfeer creëren van verbondenheid of aanleiding zijn voor het zetten van een eerste stap naar communicatie met de buitenwereld.

Een plastic fles is niet gemaakt voor zijn schoonheid. Er is wel over na gedacht over hoe hij er uit ziet. Maar hij is vooral bedoelt om praktisch te zijn. Als je dit object van dichtbij gaat bekijken dan zie je beweging, licht en donker. Je ziet de wereld die zich afspeelt achter het plastic. Maar dan verdraait naar de vorm van dit voorwerp. Waardoor je je in een soort parallelle wereld van plastic bevindt.  

Wist je dat er een verborgen wereld bestaat binnen in een bloemkool die net zo fascinerend is als de bloemkool zelf? Een verborgen schoonheid van lege ruimtes. Paul Höhner ontdekt in zijn werk manieren om de lege ruimte binnenin een broccoli, bloemkool of andere dergelijke groente te gebruiken. Deze wereld was tot nu toe nog niet eerder ontdekt. De structuur van deze wereld is fragmentarisch gevormd. Deze kunnen groter en kleiner gecreëerd worden zonder dat ze detail verliezen. Met deze lamp wordt de verscholen wereld in het licht gezet.

Gedurende ons alledaagse spreken vindt een performative handeling plaats waarin stemgeluid zich voortbeweegt tussen spreker en ontvanger en zich transformeert tot informatie. Jaleesa Mallée onderzoekt doormiddel van haar visuele werk wat er gebeurt ná het verzenden en vóór het ontvangen van gesproken informatie.
Bij het werk ‘Being read’ heeft zij zich gericht op overdracht-, communicatie- en informatiesystemen. Waarbij het analyseren en toepassen van elementen van de dialogische constructie heeft geleidt tot een verwikkeling met informatietechnologieën. Tijdens de performance functioneert zij als performer als een soort antenne. Delen van conversaties die om het werk heen aanwezig zijn worden door haar als subject gehoord en live getypt. Om daarna de getypte fragmenten te versturen naar de lichtkrant.

Het werk is een verzameling van gedachten en dromen van een onbekend aantal anonieme mensen. Tijdens een slaap test draagt de patiënt een set van electroden, gemaakt van kostbaar materiaal. Goud in de electroden, zilver in de draden. Deze zenden de hersengolven en vertalen deze elektrische impulsen in leesbaar materiaal. Deze draden zijn niet kostbaar om het materiaal waar ze van gemaakt zijn, maar omdat ze de herinnering aan een droom, een nachtmerrie of een gedachte dragen. Zij dragen de immateriële verbinding met een lichaam.
De sieraden zijn als een reliek voor die dromen.