Pouloeuff Publieks Award februari 2015

Het houden van huisdieren is een geaccepteerd verschijnsel in onze samenleving. Maar het feit dat de mens het enige diersoort is die andere dieren houden puur voor gezelschap, doet Bours twijfelen over hoe normaal dit gedrag eigenlijk is. Ze nam honden als voorbeeld en onderzocht relatie en gedrag tussen honden en hun baasjes. Aan de ene kant houden we van onze honden en geloven we dat er een wederzijds begrip is, maar aan de andere kant zijn wij overduidelijk de baas en bepalen wij wat er gebeurd. We eisen gehoorzaamheid, leren ze truckjes en manipuleren hun uiterlijk doormiddel van fokprogramma’s. Is ons gedrag wel zo normaal?

In het gevangenisdorp Veenhuizen, waarin kaders, grenzen, gedragsregels en straf de boventoon voeren is het interessant te kijken waar er ruimte zit om te bewegen en vrijheid te ervaren. Als contrast met het onaangename gevoel van opgelegde beperkingen en onderdrukking heeft zij een manier van vervoer ontwikkeld die vrijheid en blijdschap oproept door middel van vrolijke kleuren en nieuwsgierig makende vormen. De vervoertuigen zijn geïnspireerd op landbouwvoertuigen, vanwege het landbouw en veenwinning verleden van Veenhuizen, gemixt met speeltoestellen zoals de glijbaan, het klimrek en de schommel heeft geleid tot een nieuw soort vervoermiddel. Er ontstaat een relatie tussen een historische plek en een nieuw soort plezierattractie.

Als we terugkijken in onze emotionele herinnering, zouden we kunnen zeggen dat de allereerste “stoel” die wij in ons leven gebruikten, niet een door de mens gemaakt object was, maar heel simpel: de menselijke schoot. Heel ver verdwenen in onze herinnering zou de eerste interactie met het concept plaatsnemen, misschien zoiets zijn als zitten op de knie of schoot van onze ouders. Kunnen we dan zeggen dat in onze diepe innerlijke herinnering, de proto-stoel en proto-bed of proto-bank menselijke schoot, knie of armen zijn? Waarom niet? Dus, als een illustratie voor deze constatering deze nest-achtige stoel wat lijkt op een menselijk lichaam zittend op de vloer.

'Zeg me dat we net als vroeger
vissticks eten uit de pan en dan
de zee maken van golfkarton
dan bouw ik een drijvend huis
waar wij niet in verdrinken en
jij laat de vissticks uit je broekzak
zien voor als we later groot zijn
het huis te klein is en al het eten
gegeten is'

Fotografe: Femke Rijerman

Deze schoen heeft een zool voor alle seizoenen; gemaakt van hout en kunststof, het biedt een solide basis voor elke outfit. Het bovenste deel is aanpasbaar naar smaak - een combinatie van touwen en leer in verschillende kleuren – en wordt met gekleurde metalen schroeven bevestigd. Er zijn zachte pastelkleuren voor de lente en de warme tinten van bordeauxrood en mosgroen voor de herfst. "Deze schoenen zijn perfect voor praktische vrouwen," zegt Noesha Hu. "Ze kunnen de schoenen aanpassen zonder elk seizoen een nieuw paar te kopen."

Pleunie Buyink heeft een flexibel en reflecterend materiaal ontwikkeld waarvan rubber een component is. Door hun flexibiliteit zijn ze gehoorzaam aan hun creatieve eigenaar, die een nieuwe invulling kan geven aan het fenomeen spiegel. In plaats van de spiegelende objecten logischer wijs aan de muur te hangen, kunnen ze dit keer half op de grond, half tegen de muur aan liggen, als een rustende diva.
 Het nieuw ontwikkelde materiaal zorgt ervoor dat de edelstenen in elke maat, vorm of dikte kunnen worden uitgevoerd, of het nu voor een design winkel, galerie, receptie, wachtkamer of als een toevoeging voor je huis is.

We omringen onszelf met producten, omdat we een fysieke of psychologische behoefte hiertoe hebben. Versatile Volumes is een heroverweging van een reeks producten voor dagelijks gebruik en hun eigenschappen; een studie van volume, licht en perceptie. De abstractie van elk van de producten heeft de maximale beperkingen van hun oorspronkelijke functie. Het open karakter van de producten is meer dan het spel van volume en licht; het bredere kader biedt ruimte voor verschillende interpretaties van het gebruik ervan. Het faciliteert ook nieuwe vormen van interactie tussen gebruiker en product.

Bas van Wieringen is op zoek naar staaltjes onweerstaanbare huisvlijt van mensen die hun best doen de boel in bedwang te houden. Een zak vol afval die uit een vuilnisbak puilt, een vies matras op de stoep en enorme hekwerken rondom kleine boompjes: volgens hem is het allemaal straatpoëzie. Hij is erg geïnteresseerd in het moment, het alledaagse. Het moment dat er niks lijkt te gebeuren. In zijn foto’s toont hij vaak doodnormale objecten in ongewone situaties en laat ons zo achter met vragen als; waarom is die boomstronk roodgeverfd? Of; wie laat zijn planten door de luxaflex heen groeien?