interview met aanstormend talent: PAUL STARINK
Lang heeft ie niet. Een paar minuten later is het al donker…
In je foto’s komen heel vaak gebouwen voor…
“Ik ben gefascineerd door gebouwen. Een gebouw kun je bestuderen, er omheen wandelen, de tijd voor nemen, terugkomen om het weer te bekijken. Hoe vaker je het bekijkt, hoe meer je ziet.”
Je hebt geen 9 tot 5 baan, als anderen de fles wijn opentrekken ga jij aan het werk…
“Ik pak het moment dat de zon nét is ondergegaan tot het moment dat het donker wordt. Tijdens dat moment zijn de kleuren iedere avond weer net iets anders en ze veranderen continu. Veel tijd heb ik niet, want na een kwartier is het al donker. Het is iedere keer weer een verrassing. Ik klik, fantastische kleuren, ik klik nog een keer en dan is het weer niks.”
En je gebruikt ook kunstlicht…
“Door lantaarns, een schijnwerper of flitsers kleurt een gebouw bijvoorbeeld geel of blauw. Je oog corrigeert dat – jij ziet gewoon een wit gebouw. Maar op de foto zie je al die kleuren wel.”
Veel mensen denken dat je foto’s gephotoshopt zijn…
“Je kunt een foto manipuleren of bewerken. Maar wat je ziet in mijn foto’s en de kleuren, zijn echt. Wanneer je een foto maakt is die vrij flauw, ik bewerk het beeld zodat het contrast bijvoorbeeld duidelijker wordt.”
Wil je niet eens die fles opentrekken en gewoon overdag foto’s schieten?
“Overdag zie je die kleuren van het kunstlicht niet, want het daglicht is veel sterker. Overdag klik je op het moment en dan is het beeld daar. ‘s Avonds kan ik zelf iets toevoegen aan de foto, bijvoorbeeld door een langere sluitertijd te gebruiken. In die tussentijd heb ik invloed op het beeld.”
Je fotografeert liever een lelijk gebouw, dan mooie architectuur…
“Hoe lelijker het gebouw, hoe leuker. Het is een kick om van een lelijk gebouw een mooie foto te maken. Tijdens mijn examen aan de Fotoacademie maakte ik foto’s van de betonnen parkeergarage in de Marnixstraat in Amsterdam. Mijn leraar woonde daar tegenover en vond het altijd een foeilelijk gebouw, maar de foto’s schenen letterlijk nieuw licht op het gebouw.”
Wat vinden mensen je werk?
“Eigenlijk vindt iedereen het mooi. Ik denk wel dat mannen er meer door getrokken zijn dan vrouwen. Vrouwen houden waarschijnlijk meer van zachtere kleuren.”
Wat zijn lastige kant van het vak?
“Ik ben vaak weg van huis, vaak op reis en altijd op pad als het mooi weer is. Eigenlijk heb ik nooit rust. Maar tegelijk krijg je door dit vak wel een bijzondere kijk op de wereld. Je ziet altijd bijzondere dingen.”
De serie bij Pouloeuff is geschoten op Tenerife, geen gebouwen dit keer… “De werken zijn heel duidelijk van mijn hand, met de vormen, licht en kleuren. Maar op de meeste foto’s die voor deze tentoonstelling gekozen zijn staan geen gebouwen. Architectuur is natuurlijk een breed begrip. Een hutje op de hei of een tent is in feite ook architectuur.”
Naar de expositie @ NAAR OVERIGE INTERVIEWS
Interview: Juliëtte de Swarte
