Tijdens de officiële opening was er gelegenheid alle kunstenaars persoonlijk te ontmoeten. Om 15.00 uur was het openingswoord waarbij de exposanten zichzelf presenteerden. Ook vond uitreiking plaats van de “Pouloeuff Publieks Award” oktober 2016.
@ DE ROUTE @ AANMELDEN NIEUWSBRIEF @ LEES LAATSTE NIEUWSBRIEF
Het werk van deze zeven kunstenaars drukt de vergankelijkheid van het menselijk bestaan uit in fragiel servies. ; door natuur die het kunstwerk weer tot zich neemt; de stilte wanneer het ene moment overgaat naar het volgende moment...
Roosmarijn Broersen (1994) wil met haar fotografie zichtbaar maken wat je van binnen kan ervaren wanneer je niet kunt uiten wat je werkelijk wilt. Om deze beelden te maken, werkt zij met fotografie en grafiek. In deze bewerking zoekt zij naar een grens, waarbij zij net niet te ver gaat. Door op precies het juiste moment te stoppen, ontstaat er een spanningsveld in de beelden. Dit spanningsveld is het kantelpunt waar zij naar op zoek is.
Sebastiaan van Weelden (1986), een rebelse onderzoeker die houdt van het gooien met verf op doek en opzoek is naar de confrontatie met zijn eigen kunnen. Schilderen als een sprong uit een vliegtuig. Zijn werkwijze bestaat voornamelijk uit intuïtief handelen, met als gevolg dat zijn werk vaak snel van richting verandert voordat het zijn werkelijke doel binnen zijn oeuvre gevonden heeft. Veelal schildert hij non onderwerpen maar wordt dat juist het onderwerp van zijn werk. Het maken om te ontdekken.
Daniel van Dijck (1986) toont de vergankelijkheid en de broosheid van objecten van keramiek. Je hebt de neiging voorzichtig en aarzelend om te gaan met iets dat zo breekbaar en fragiel is. Deze aarzeling kan fungeren als een ontregeling van de ingesleten gewoontes van ons dagelijks leven. Hierdoor ontstaat een verhoogd bewustzijn.
Thijs Rijkers (1987) legt tijdens het maken van zijn machines een zoektocht af naar antwoorden of de meest gepaste vertaling van het concept. Zijn werk is geïnspireerd op het dagelijks leven of fenomenen die hem opvallen wanneer hij er bij stilstaat. De machine “One Line Story” laat zien hoeveel vierkante meter er uit een pen gehaald kan worden.
Laurie Michel (1990), Geertje Mirjam Smit (1992) en Bobby Bo Stips (1988) zijn production designers die in juni 2016 zijn afgestudeerd aan de Filmacademie Amsterdam. Naast het maken van film kregen zij ook een eindexamen opdracht om een drie dimensionaal werk te maken. Dit werd een Totem van 2.00 meter hoog waarbij zij een onderwerp moesten aankaarten die de kijker aan het denken zou zetten. Dit zijn drie totaal verschillende totems geworden. Niet alleen in materiaal maar ook in zienswijze.
Naast de lopende expositie ”Vergankelijkheid” is er speciaal in de donkere feestmaand december een vensterbank-expositie met lichtkunstwerken. Op de 10 vensterbanken van het gehele pand zullen aan de binnenzijde lichtkunstwerken worden geplaatst van jonge kunstenaars en designers.
Mayke Verhoeven: Suikerbeelden
Gonneke Prak: Organische stad
Joyce Overheul: Dr. Pill
Jan Blank: Basaltblokken
Sanne Wolthaus: Mute
Henk-Sjoerd Hinrichs: Helsinki Blue
Rosa van den Hove: Couveuse
Leonie Werts: Beambox (I.s.m. Nick Meeuws)
Tim van der Loo: Fragmented Luster
Kijk hier voor meer informatie.