'Socializen of gewoon een sport?'
Er zijn partytijgers en mensen die graag een boek lezen in een stil hoekje. Was dat misschien het beeld van voor het internet?
En zitten wij nu dan alleen nog maar achter een of ander scherm(pje) te socializen? In een stil hoekje zonder boek? Zelfs de Koningin maakte zich in een recente Kersttoespraak wat zorgen over of het nog wel zo goed met ons ging. Volgens mij valt het allemaal nog wel aardig mee.
Goed ik ben misschien niet zo van de borrelnoot. Maar bij het internet hoorde ik ook niet echt bij de voorlopers. En mijn vrienden … vinden dat nog slechts een understatement! Toch is het allemaal nog redelijk goed gekomen. Sterker nog: eigenlijk is het allemaal gewoon leuk.
Het is nog steeds niet zo dat ik de Facebooks en Twitters van deze wereld om mijn vinger draai, maar ik jongleer mij nu al aardig door alle accounts heen. En nog leuker is het om dat vanuit mijn werk bij de galerie te doen. Gesteund door mijn partners in crime, scan ik de werkelijke en de virtuele wereld om mij heen, om daar gestaag verslag van te doen.
Het grappige is dat je daardoor ook met andere ogen naar de echte wereld kijkt. Net als met fotograferen leer je met een andere blik naar de dingen te kijken. Je ‘belicht’ alles van meer en andere kanten. Je wordt nieuwsgierig naar de achtergrond van de dingen om je heen en vertelt dat graag door.
Is het dan gek om te zeggen dat je door internet meer gaat bewegen? Het gaat nog niet zo ver dat sporten overbodig wordt door mijn internetconsumptie, maar ik zie aardig wat meer van mijn directe omgeving. Ik surf, sorry, loop vaker de andere galeries hier in Naarden binnen en verkeer veel vaker in de creatieve hoek van de grote steden in Nederland en ver daarbuiten. Een uiterst aangename tijdbesteding, maar toch ook wel weer een met keerzijde. Want afgezien dat het brein er door gevoed wordt, wil de rest in culinair opzicht dan ook wel weer eens wat. En daar is dit soort tochten dan ook weer inspirerend voor. Sja …., ter compensatie toch maar weer aan echt sporten gaan denken dan maar.
Gerrit-Jan Pluff*
